Dwudziesty wiek zaskoczył nas na wiele różnorodnych sposobów, ponieważ tak naprawdę, kompletnie zmieniło się wtedy podejście do sztuki funkcjonalnej, której jedną z subdyscyplin była z całą pewnością architektura.
W dwudziestym wieku bowiem, a właściwie pod koniec wieku dziewiętnastego, odkryto tak zwany żelazobeton, który jest tworzywem znacznie bardziej elastycznym, a zatem dającym znacznie większe możliwości działania pod każdym względem. Ponadto, zaczęto patrzeć na sztukę w bardziej funkcjonalnym wymiarze, co także przyniosło naprawdę spore zmiany. Pionierem nowoczesnej, modernistycznej architektury był Le Corbusier, który znany jest doskonale z prostej formy, dużych, otwartych przestrzeni oraz propagowania tak zwanej wielkiej płyty. I takie też budynki zaczęły w latach dwudziestych, trzydziestych, czy też później powstawać w całej Europie.
I choć na początku budziły naprawdę spory zachwyt, to potem zaczęto rozumieć, że absolutny funkcjonalizm i czysta forma nie są rozwiązaniem komfortowym dla człowieka. A komfort w tym wypadku także ma naprawdę spore znaczenie pod każdym względem. Stąd też, dzisiejsza estetyka łączy modernistyczną prostotę, z ciekawą estetyką, dając naprawdę ciekawe rezultaty.