Aby leczenie chorego na atopowe zapalenie skóry dziecka było efektywne i skuteczne niezbędna jest ścisła współpraca małego pacjenta, jego rodziny oraz lekarza. Kluczowe znaczenie ma tu zrozumienie przez pacjenta istoty choroby.
Jedynie w wyniku takiej współpracy możliwe jest opracowanie indywidualnego schematu leczenia pacjenta – dostosowanego do stopnia ciężkości choroby (z uwzględnieniem postępowania „stopień w górę” – „stopień w dół”).
W leczeniu konieczna jest dokładna diagnostyka alergologiczna, aczkolwiek także sam chory powinien być czujny wobec otaczającego go środowiska, ponieważ również on i jego rodzina mają ogromną możliwość identyfikacji potencjalnych czynników alergennych. Wiedza ta jest nieodzownym elementem udziału pacjenta w leczeniu. Pacjent powinien informować lekarza o wszystkich swoich obserwacjach i niepokojach. Fundamentalna jest świadomość i pogodzenie się pacjenta z faktem, że AZS jest chorobą przewlekłą o „własnym” przebiegu i że nawet po bardzo długich okresach remisji znów może nastąpić jej zaostrzenie.
Pacjent i jego rodzina od lekarza podstawowej opieki lub lekarza specjalisty alergologa, czy dermatologa, powinni otrzymać wszystkie niezbędne informacje o chorobie. Dobrze jeśli jest to edukacja ustna wsparta pisemnymi materiałami informacyjnymi, zawierającymi podstawowe informacje o chorobie i metodach jej leczenia. Powinien także dostać pisemną notę odnośnie zaleconego leczenia. Specjalistyczną wiedzę zdobytą od lekarza, pacjent może uzupełnić o wiadomości zawarte w internecie. Jednak wiedza i zalecenia dostarczone pacjentowi przez lekarza powinny być zawsze kluczowe i na podstawie informacji internetowych, bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem, pacjent nie powinien podejmować żadnych działań związanych z prewencją oraz leczeniem jego choroby. Na niektórych portalach internetowych pacjenci mogą uzyskać rzetelną wiedzę przekazywaną przez specjalistów: lekarzy, psychologów, dietetyków (czasem mają możliwość zadawania im pytań on-line). Na forach internetowych chorzy i ich rodziny mogą uzyskać wsparcie osób zmagających się na co dzień z podobnymi problemami.
Poza wiedzą formalną istnieje również wiedza praktyczna. Dlatego pacjent może oczekiwać, od lekarza lub pielęgniarki, demonstracji odnośnie sposobów i ilości aplikowania leków lub emolientów, a także nauki metody zakładania mokrych opatrunków, czy odzieży barierowej. Pacjent powinien być w praktyczny sposób nauczony „metody opuszkowej” stosowanej podczas aplikacji glikokortykosteroidów (FTU – omówione w innym artykule).
Kolejnym wartym podkreślenia źródłem informacji mogą być stowarzyszenia i inne organizacje związane z chorobami alergicznymi. Organizują one wykłady oraz warsztaty ze specjalistami, a także prowadzone przez psychologów grupy wsparcia. Ośrodki takie prowadzą również poradnictwo w zakresie właściwego stylu życia chorego czy poradnictwo zawodowe – dzięki któremu pacjent może wybrać odpowiedni dla niego zawód i uniknąć zaostrzeń choroby związanych z wpływem niesprzyjającego środowiska pracy.